17 września w siedzibie Warszawskiej Szkoły Filmowej odbyły się warsztaty dla klas I i II Liceum Filmowego. Poprowadziła je Anna Rochowska- teatrolog, pedagog teatru, kierownik działu edukacji w TR Warszawa. Tematyka spotkania z uczniami nawiązywała do spektaklu „Druga Kobieta”, w reżyserii Grzegorza Jarzyny z Danutą Stenką w roli głównej. Jest to przedstawienie na podstawie scenariusza filmowego Johna Cassavetesa „Opening night”. Historia opowiada o wielkiej aktorce, która zaczyna się starzeć i „przeglądając się” w młodej dziewczynie będącej jej fanką dostrzega, co straciła i czego już nigdy nie zdoła odzyskać. Każdy życiowy wybór pociąga za sobą pewną stratę. „Jeśli się człowiek decyduje na przykład na czworo dzieci, tak jak ja, to nie będzie jeździł po świecie, nie będzie miał na to czasu ani możliwości ” – mówiła uczestnikom spotkania Prowadząca. Do swoich warsztatów wybrała ze spektaklu to, co uznała za najciekawsze- motyw konfrontacji rzeczywistości z wyobrażeniami. „Zależy mi na tym, aby młodzież zobaczyła wagę wyborów życiowych - tłumaczyła Pani Anna. - Tak, jak bohaterka spektaklu wybrała sławę, za którą przyszło jej potem zapłacić- tak i każdy z nas, każdego dnia wybiera coś kosztem czegoś innego.”
Prowadząca przygotowała zdjęcia przypadkowych, dojrzałych już osób i uczniowie mieli za zadanie wymyślić, kim wybrana osoba jest, stworzyć pełny obraz jej postaci. Kim jest ów człowiek, gdzie mieszka, co je, gdzie pija popołudniową kawę i czyje zdjęcie chowa w szufladzie? Uczestnicy spotkania starali się wczuć w rolę, zbudować istnienie tej postaci „od zera”, jak najbardziej szczegółowo. „Na tych warsztatach pracuję na wyobrażeniu młodych ludzi o ludziach dojrzałych" - mówiła Prowadząca. - "Cała grupa zmieniła się w jedną postać. To wyjście poza siebie jest bardzo trudne.”
Drugim ćwiczeniem było wyobrażenie sobie siebie za 20 lat. Uczestnicy usiedli na krzesłach przed lustrem i starali się jak najwyraźniej zobaczyć siebie, jako dojrzałych już ludzi. Zadali sobie pytania: co robię, jak wyglądam, w co jestem ubrany jako ja 20 lat później? Kto chciał- dzielił się swoim wyobrażeniem z grupą, kto nie- zastanawiał się w milczeniu.
